Het stadje Wairoa is uitgestorven. In Nieuw-Zeeland zijn veel winkels gesloten tussen Kerst en Oud en Nieuw en veel mensen zijn tot 4 januari vrij. Daarom leek het stadje/dorpje op een soort spookstadje, iedereen was weg. Hier hebben we de nacht doorgebracht op een freedom camping, met nog 5 auto’s. Vroeg in de ochtend zijn we weg gereden richting Napier. Onderweg hebben we een stop gemaakt om te ontbijten, dat is zo leuk! Gewoon stoppen, stoelen en tafeltje eruit en ontbijten/lunchen maar??! Eenmaal in Napier aangekomen zijn we eerst bij de iSite naar binnen gelopen om te vragen waar het postkantoor was en op welke plekken je mocht overnachten. Daarna hebben we het postkantoor opgezocht want de auto moest nog worden overgeschreven. Helaas was die dicht.
Het sfeervolle Napier
Na een plekje te hebben gevonden heeft Kim voor het eerst weer de hardloopschoenen aangetrokken en over de boulevard hardgelopen. Best lekker. In de middag door het knusse Napier gewandeld. De volgende ochtend waren we weer vroeg wakker, maar we hebben daardoor wel de zonsopkomst mee kunnen maken. Nadat we de campervan hadden overgeschreven (we zijn nu dus echt officieel eigenaar van onze Blue Hurricane) en heerlijk koffie/thee hadden gedronken bij Six Sisters was het tijd om te vertrekken naar het erg winderige Porangahau cymbalta cost. Daar waaiden we zowat weg.
De road trip richting Wellington is 267 km lang. Dit was weer een weg waarbij je dacht; ‘wauw, wauw, foto, foto, foto…’. Onderweg een aantal schapen moeten ontwijken, niet op een gevaarlijke manier hoor, maar wel lachwekkend. Nog even langs Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu (mooie naam voor scrabbel 85 letters ?) gereden! Dat is de naam die de Māori hebben gegeven aan een heuvel van 305 meter hoog in Nieuw Zeeland. De naam betekent “De berg waar Tamatea, de man met de grote knieën, de bergbeklimmer, de landverslinder die over de wereld reist, speelde met zijn neusfluit voor zijn geliefde broer”.
Onderweg naar Wellington rijden we over Rimutaka Hill Road. Deze weg door de bergen is met de hand uitgehakt in het jaar 1915 en het heeft 3 jaar gekost om de weg af te krijgen. Deze weg is een aanrader als je in Nieuw-Zeeland bent want het was geweldig om er over te rijden.
In Wellington hebben we de volgende dag de bus gepakt naar het centrum, daar zijn we het Nationaal Museum Te Papa bezocht. Verschillende etages met onder andere de Maori cultuur en de wilde dieren hier in Nieuw Zeeland. Ze hebben het erg leuk opgezet en dat in combinatie met gratis entree EN gratis WIFI. Daarna zijn we door de Cuba Street gelopen en op zoek gegaan naar een warme trui. We hadden namelijk niks bij ons en een extra trui met de wind die hier staat zou niet verkeerd zijn. Na een trui gevonden te hebben zijn we met de rode Cable Car naar boven gegaan! Hier kan je genieten van een mooi uitzicht over de stad en hebben we een wandeling gemaakt door de botanische tuinen. De volgende dag hebben we Mount Victoria bezocht en mochten we ons om 5:30 uur melden bij de ferry voor de oversteek naar het Zuidereiland.
